Lesið brandaradálk Önnu Pálu í Morgunblaðinu í dag?

Ég fæ aldrei að vera fyndin í Mogganum. Í hvert sinn sem ég lauma einum mögnuðum fimmaurabrandaranum inn í fréttirnar hjá mér, kemur einhver húmorslaus fréttastjórinn og klippir hann út með köldu blóði. 

Er að bræða með mér hvort ekki yrði pláss fyrir Brandaradálk Önnu Pálu í þessu annars ágæta blaði. Það má alltaf á sig blómum bæta.

Hann gæti jafnvel verið á síðu átta, við hliðina á Brandaradálki Styrmis. Þeir sem hafa áhuga á þessu geta skrifað sig á stuðningsmannalista hér fyrir neðan.

 

 

Helgin..

.. Var góð. Á dagskrá var m.a:

1. Á föstudeginum listakynning Röskvu. Það var magnað að standa úti í sal, grenjandi af stolti og búin að klappa af sér hendurnar fyrir þessu fólki sem ég átti að  þessu sinni engan þátt í að stilla upp á listann. Nema hvað. Þetta er samt afburðagóður listi, alveg eins og sá í fyrra sem er ennþá í framboði. Þetta fólk á eftir að stjórna Stúdentaráði frábærlega. Bendi á þessa grein hans Kára, sem er í fyrsta sæti í ár, á Vefritinu.

2. Á laugardeginum Önnukvöld til minningar um ömmu sem dó í fyrravor. Haldið á ofurstemmningarstaðnum Sægreifanum að frumkvæði n.k. fóstursonar hennar, Svenna Sveins, sem er snillingur eins og amma var. Humarsúpa. Söngur. Í bæinn með mömmu og pabba og vinum þeirra á eftir. Gaman. Hluti úr Gróskumálþingi var líka gaman. Oddný Sturlu fór á kostum með erindi um femínisma og jafnaðarstefnuna. 

3. Á sunnudeginum vinnan. Þið eruð alveg ágæt.

"I will sell this house today, I will sell this house today."

Man einhver eftir þessari línu? Það fær samt enginn prik fyrir það eitt að kunna að gúgla. Prik fást fyrir að hafa séð myndina og muna eftir þessu af því maður tók eftir því. Frekar en þessari ágætu sturtuathugasemd sem heimurinn trylltist yfir. 

Ég rifja þetta að minnsta kosti upp í hvert skipti sem ég er að stappa stálinu í sjálfa mig og hef óljóst á tilfinningunni að það eigi ekki eftir að skila sér. Þá þarf maður að muna að á hverjum degi eru seld hús.

Ég styð Höllu í formann KSÍ

Halla Gunnarsdóttir býr yfir u.þ.b. öllum þeim kostum sem mér getur dottið í hug að formaður KSÍ þurfi að hafa. Fyrir nú utan hvað hún er sæt og sexý stelpa.

Áfram Halla.  

Halla gefur kost á sér í formannskjöri KSÍ

Póstur til Önnu Pálu frá símaskránni

"Góðan dag.,

 

Svona lítur skráningin ykkar út í dag.  Því miður get ég ekki sett inn starfsheitið hjólreiðakappi þar sem að það flokkast ekki sem starfsheiti.

 

Með kveðju,

Jóhanna H. Guðmundsdóttir
Fulltrúi hjá Já"

 

Ég veit um mann sem fékk að skrá sig sem "smali." Hann var líka laganemi. Held samt að ég taki þetta fullorðinslega grín ekki lengra.  

 

 

E.s. Hvað ætli símaskráin þurfi að senda út marga svona pósta? 

 

Bakpokablús. Praktísk atriði.

Ég lofaði að spjalla aðeins um hversdagslífið á ferðinni. Maður kemst víst aldrei hjá því að hugsa um sjálfan sig, þótt maður skilji kannski mesta skyldugrámann eftir heima. 

Þrátt fyrir bóhemblæinn á lífinu má segja að ferðalögin séu full vinna útaf fyrir sig. Sérstaklega þegar maður fer jafn hratt yfir og við gerðum. Fórum íslensku leiðina. Sem hefur kosti og galla. Alltaf eitthvað nýtt sem bar fyrir augu, svo margt ofsalega ólíkt sem var skemmtilegt að bera saman. Draumaferð og góð byrjun á að skoða heiminn betur. En maður nær auðvitað minni afslöppun og tilfinningu fyrir að búa á staðnum, þótt ekki sé nema í styttri tíma. Kannski verð ég lengur á stöðunum næst. Hver veit.

Hvað um það. Hvað var í bakpokanum mínum sem ég tek með mér næst? Ég held að ég verði að byrja á að tala um:

1. Ecco sandalana. Þeir voru á fótunum næstum alla ferðina. Í hvaða veðri og aðstæðum sem var og stóðu sig alltaf jafn hetjulega. Held ég fari í næstu jólainnkaup á þeim. Aldrei þreytt í fótunum sama hvað var labbað. 2. "Lænerinn." Liner upp á ensku. N.k. svefnpoki úr þunnu silki sem maður getur skriðið ofaní ef maður treystir ekki rúminu eða rúmfötunum. 3. Ferðahandklæðið. Fljótþornandi og sjálfsótthreinsandi, tekur vel við bleytu. Getur líka notast sem teppi og tekur nær ekkert pláss. 4. Keðja, ca. 1 metri og litlir hengilásar úr Brynju (aðeins stærri en þessi sem maður læsti dagbókinni með einu sinni). Fyrir farangurinn ef maður treystir ekki örygginu á gististað eða deilir herbergi með ókunnugum eða fær skáp sem þarf að læsa sjálfur. 5. ja. Góða skapið.. Þolinmæði öðlast allavega nýja merkingu. 6. Smávegis lyfjaskápur. Í mínu tilfelli m.a. sýklalyf, ofnæmislyf og stopptöflur. Ég þurfti einu sinni að nota stopptöflurnar, eftir fimm tíma seinkun á indversku lestinni og sjáandi fram á sjö tíma lestarferð. Maginn frekar slappur. Þær virkuðu. Ég gat ekki kúkað í þrjá daga á eftir. Já, stelpur kúka líka.  7.  Hlutir sem var alveg fínt að hafa, en ég notaði samt aldrei voru rigningarhlíf á bakpokann og moskítónet. Var bitin sundur og saman en oftast ekki á nóttunni. Sé til með þetta tvennt. Svo tók ég nokkra loftbólusopa úr Gammel Dansk pelanum til að lækna magakveisu en hann nýttist einnig til að losa eina klósettstíflu í Taílandi. 8. Flugsokkar. Ekki bara fyrir ellismelli. Fyrirbyggja bólgu í fótum eftir löng flug. En átökin að komast í þá eins og kraftakona að klæða sig í stálbuxurnar. 9. Góð ferðahandbók er gulli betri. Bara ekki fara alltaf eftir henni. Farðu líka út í óvissuna. Lonely Planet voru yfirleitt góðar en ekkert allar. Kínabókin til dæmis ekki spes. Rough Guide nokkuð þéttar líka, ítarlegri og að sumu leyti betri en tóku lengri tíma að komast inn í en LP. 

Af fatnaði komu vindhelda flíspeysan og skítaveðursjakkinn (rigningar- og rokheldur ) frá 66 gráðum sér mjög vel. Einnig einfaldur, renndur jakki úr þunnu bómullarefni sem virkaði vel í hita jafnt og kulda. Bómullarpasmínusjalið frá Nepal var um hálsinn á mér mestallan tímann frá því þar. Svona stórt sjal sem nýtist við kulda eða á kvöldin á heitum stöðum, sem gardína í koju, tímabundið skjól fyrir nekt og ýmislegt fleira. Á köldum nóttum voru norsku síðu ullarnærfötin frekar fín. Nokkur eftirsjá að hafa sent þau heim frá Taílandi. Ekki gleyma bikiníinu. Stutt pils eða stuttbuxur auðvitað. En niður fyrir hné í Indlandi og Nepal a.m.k.

Muna svo að fara tímanlega í sprautur því með sumt þarf maður að koma oftar en einu sinni og bíða í einhverjar vikur á milli og svona. Líka vegabréfsáritanir. Fyrir Indland þarf maður a.m.k. ennþá að senda passann sinn til Noregs.

Ég er eitthvað þurrausin núna og að deyja úr nostalgíu. Í góðri kaldhæðni mætti kannski bæta við listann þunglyndistöflum eftir að maður kemur heim. Án gríns reynast umskiptin á lífsstíl a.m.k. mér nokkuð erfið. Það hlýtur að koma með tímanum.

Engu að síður er það ekki alveg rétt sem ég skrifaði í síðustu færslu um að fá ekki lengur innblástur upp í hendurnar. Hann er hérna alls staðar. Bara ég sem var ekki jafn opin. Það verður gengið í það mál. 

Að síðustu í þessum ferðalagapistlum. Ég hefði ekki farið nema fyrir elsku Barböru mína. En tölum við ennþá saman eftir fjögurra mánaða samvistir? Af hverju spyrja allir að þessu? Svarið er ójá. Við erum afskaplega ólíkar og ég veit að henni er líklega ekki vel við að ég að skrifa um svona persónulega hluti á Internetinu þegar ég gæti sagt henni þá sjálf. En ég er óþekk að vanda og segi: Lovjú. Fyrir fólk sem hugsar um að ferðast saman þarf ekki bara að pæla í skapgerð og hvernig hún passar saman, heldur er líklega mjög mikilvægt að passa saman í áhuga. Hafiði áhuga á að sjá og ræða svipaða hluti? Viljiði sulla mikið í áfengi eða síður? Borða og gista í hvaða verðflokkum? Við B vorum svo heppnar að þessi atriði fóru yfirleitt mjög vel saman hjá okkur. Svo bættum við hvor aðra upp í karakter. Muna bara að það verða allir einhvern tímann þreyttir og pirraðir og það er bara þannig. 

Nú er ég þreytt. Takk fyrir mig.

Leyfum bernskuhetjunni að eiga síðasta orðið. "Who´s got their ass on Santa´s hand?!" (ísl. Hver er með rassinn á höndinni á Jóla). Hann náði þó að hegða sér fyrir þessa stemmningsmynd. 

Komin heim

Mætt á klakann. Allt við sama heygarðshornið. Ég líka. Klukkan tólf á mánudag á harðahlaupum um Vesturbæinn að reyna að ná í tíma í Lögbergi. Það eina sem hefur breyst í þessu öllu að virðist, er að ég er massaðri á bakinu og með smávegis ör á kjálkanum sem mamma taldi að væri varalitur.

Ég hélt að fjórir mánuðir yrðu svo langur tími. Og jú, það virðist langt síðan ég var í Suður-Afríku að taka máltækið "fall er fararheil" einum of bókstaflega. Samt er eins og ég hafi farið í gær.

Vil þakka öllum sem komu að því verkefni að halda fyrir mig jól, áramót og þrettánda á einu kvöldi nánast um leið og við vorum komnar út úr flugvélinni á laugardaginn. Pakkar og skaup á einu kvöldi. Hver getur beðið um meira. Hafði mikinn húmor fyrir skaupinu svo það komi fram.

Bandaríkin voru hress. Í Miami keyrðum við m.a. í gegnum Litlu-Havana en þar búa að sögn Bjarna Más, Kúbverjar sem hata Castro. Þeir eru augljóslega jafn kaþólskir og páfinn því ekkert var að gerast á nýársdag. Hverfið virkaði samt skemmtilegt. Örugglega áhugavert að spjalla við liðið um stjórnmál. Eða bara heyra góða músík, drekka mojito, borða svört hrísgrjón og anda að sér vindlalykt.

Annað áhugavert svæði var sjálfstjórnarsvæði indjána sem alríkisstjórn BNA var svo ljúf og góð að láta þeim í té. Á miðju fúlu fenjasvæði reyndar og fjarri heimahögum þeirra. En það er víst aukaatriði. Á bensínstöðinni var ítrekað að menn skyldu klæðast skyrtum og skóm inni í búðinni. Á þessu svæði er líka eina spilavítið á Flórída, því ríkið Flórída bannar spilavíti. Svo indjánarnir mokgræða og samkvæmt sósíalísku kerfi er myndarlegum ágóðanum dreift á milli þeirra allra. 

Svo mæli ég með Harlem. Stórskemmtilegt. Verst ef túristar á borð við sjálfa mig fara að taka yfir mannlífið á staðnum. Næst þegar ég fer til New York verður garanterað farið í gospelmessu á sunnudegi eða hiphopmessu á fimmtudagskvöldi. Fyrir þá sem finnst dýrt að borða á Manhattan, er athugandi að fá sér einn sveittan inní Harlem. 

Nú. Ég persónulega þekki þrjá aðila sem búsettir eru í átján milljón manna borginni New York. Varði vinur og snillingur opnaði heimili sitt þar sem við sváfum í rúminu hans og borðuðum mömmukökurnar hans. Áttum góðan tíma með Uglu, sem kom með í Harlem. Seinasta kvöldið rakst ég síðan fyrir eintóma tilviljun á hana Birnu Önnu samstarfskonu af Mogganum og félaga í Gjellufélaginu. Þetta er ekki svo stór heimur. Þess má geta að okkur Birnu hefur ruglað saman og við verið taldar líkar. Skil ekki alveg af hverju. En það var óvænt ánægja að hitta hana. 

Ég verð síðan að játa að í bland við alla spennuna að koma heim og hitta fólkið mitt, var bara talsvert stress. Koma heim og detta inn í rútínuna (sem mér finnst almennt leiðinlegt fyrirbæri og gengur illa að halda mig við). Standa mig í skólanum. Spara. Vakna í myrkrinu. Fá ekki innblástur  í lífinu upp í hendurnar daglega heldur þurfa að finna hann sjálf.

Annars almenn niðurstaða eftir ferðalagið er að ég lifi afskaplega góðu lífi á Íslandi. Líka þótt heimurinn minn hérna sé frekar lítill.

Er annars að spá í að birta eina stutta færslu í viðbót, með vangaveltum um einhver praktísk atriði á ferðalögum. Þótt ég sé ekki útlærð í faginu gætu einhverjir punktar kannski nýst þeim sem láta verða af að leggja í hann. 

Eftir það verður þetta blogg aftur hefðbundinn hluti af síbyljunni.

"Gerist þetta á klukkutíma fresti hérna?" & Heat vs. Lakers -Minnisstæð jól í Ameríku

Bandaríkin eru aðeins of skuggalega nálægt raunveruleikanum. Eða hversdagsleikanum öllu heldur. Ég veit ekki alveg með raunveruleikann hérna, þetta er allt svo súrt.*

Að vera í BNA er eins og að vera heima hjá sér að mörgu leyti, svo marineraður er maður af sjónvarpsefni og bíómyndum. Samt hef ég bara einu sinni verið hérna áður og þá í Boston. Líklega er ég núna að tala eins og Bandaríkjamenn sem tala um Evrópu í einu orði. San Fransisco, New York og Miami/Flórída eru ólíkir fulltrúar eins ríkis. Og þetta er allt áhugavert og skemmtilegt. En það er ekkert menningarsjokk, engin tilfinning fyrir einhverju sem er samtímis óþolandi erfitt og óendanlega heillandi (fatabúðirnar etv?). 

New York og San Fransisco eiga sameiginlegt að vera skemmtilegar heimsborgir með sál. Ég á erfitt með að ákveða hvor komst nær manni. NY fær reyndar lengri séns vegna annarrar viðkomu þar eftir áramótin. Sem "gamall hippi," þ.e. MH-ingur alltaf, átti "San Fran" greiða leið að hjartanu. Þessi endalausu hverfi sem eru fullkomin til að bara horfa á fólkið. Castro er gay hverfið og þar var sérlega skemmtilegt að horfa inn um gluggana á troðnu kaffihúsi/bar þar sem allir kúnnarnir voru karlmenn á besta aldri. Gat ekki varist því að hugsa um af hverju ég veit um svona ofsalega fáa eldri homma á Íslandi. Ástæðan? En já, enn skemmtilegra hefði þó verið að komast í bíóið sem sýndi annars vegar Grease og hins vegar Sound of Music seinna um kvöldið. Ekki merkilegt nema sýningarnar voru SING-A-LONG! Ég sé bara fyrir mér fullan sal af hommum að syngja með lögunum úr Söngvaseið. Brilljant. 

New York er hrárri og já, bara öðruvísi. Þið hafið örugglega öll séð það í bíómyndunum. Appelsína og epli. NY er að sumu leyti einhvern veginn engin látalæti. Inn á milli eru þó hlutir sem fara með þá lýsingu í hálfhring. Trump Tower.

Og talandi um bíómyndir. Aðal jólastemmningin í Stóra eplinu rétt fyrir jól, var Þorláksmessukvöld við skautasvellið hjá Rockefeller Center. Í eins og hálfs tíma biðröðinni hlustaði maður á jólalög og horfði á mannmergðina og skemmti sér hið besta. Ekki síst yfir bónorðunum tveimur sem áttu sér stað á ísnum með tilheyrandi fagnaðarlátum áhorfenda. Eins og kona í áhorfendahópnum orðaði það: "Does this happen every hour ´round here?"   

Meðal annars var svo farið í heimsókn á Ground Zero, þar sem unnið er í rústum Tvíburaturnanna, að því að byggja glæstan turn og minnismerki um ódrepandi anda Bandaríkjamanna. Sem er skiljanlegt. Fólk vill sýna að það geti risið eins og Fönix úr öskunni án þess að á sjái. Að stoltið sé ennþá til staðar og að ekki verði látið bugast. Maður stendur þarna og skoðar myndir af lögreglufólki sem fórnaði lífinu fyrir aðra við björgunarstörfin, og hugleiðir þá staðreynd að næstum þrjú þúsund manns dóu þennan dag í árás á byggingu fulla af saklausum borgurum. Líklega kom það svolítið nær mér að standa þarna og hugsa um afleiðingar 9/11 fyrir Bandaríkjamenn. Um leið er jafn sorglegt að hugsa um hvaða dómínó fór af stað þarna og hversu margir hafa dáið í eftirleiknum. Eins og Schwarzenegger persónan í World Trade Center Olivers Stone sagði: "Someone must avenge for this," eða eitthvað á þá leið og fór svo tvo túra til Íraks. Og á hverjum bitnar hefndin?

---

Annars er Flórída-ríki nokkuð óvenjulegt umhverfi fyrir jólahald. Ekki laust við að maður hafi saknað  þorláksmessu með stelpunum, aðfangadags með familíunni og jóladags í allsherjarheilsdagsjólaboðinu hjá Guggu frænku. Þessarar venjulegu stemmningar. Í staðinn fengust jól sem munu alltaf verða minnisstæð Ferðafélaginu Sápunni. Sem nú nýtur sérlega upplífgandi félagsskapar Bjarna Más.

Það er ekkert sérstaklega slæm leið til að eyða jóladegi (fyrir utan Gugguboð já), að fara á Miami Heat - Los Angeles Lakers, á heimavelli Heat. Sem unnu þar að auki þrátt fyrir verri stöðu þessara núverandi NBA meistara. Kobe Bryant hefur líklega verið þunnur og átti arfaslakan leik. -"Let´s Go Heat! Let´s Go Heat!" "Goood Mourniiiing!"-

Svo þarf maður bara að passa sig á krókódílunum. Góðar stundir og gleðilega rest.

*Súrt í merkingunni: Grillað, öðruvísi, flippað. Mögulega með snert af hallærisleika eða "Hvað í djöflinum er verið að pæla?" Að einhver sé súr þýðir s.s. ekki að hann sé í fýlu eða niðurdrepandi eins og sumir nota þetta orð. Meira svona tengt því að hann sé á sýru. Ef Mörður Árnason er að lesa, hefur ekki verið legið yfir þessari orðskýringu.

 

Skiptar skoðanir um valdarán, á Fiji þar sem allt hefur sinn tíma...

Það varð ekki áþreifanlega vart við að nýlega hefði átt sér stað valdarán á Fiji. Að minnsta kosti ekki á vesturströnd aðaleyjarinnar Viti Levu, og smáeyjunum þar út af. Túristarnir gátu alveg lifað áhyggjulausir inni í loftbólu sem nær yfir ströndina og barinn og hefur alþjóðlega skírskotun. Fiji strendurnar eru raunar mjög fallegar. 

Hins vegar er allt í kringum þetta valdarán fremur grillað ef maður fer að kynna sér málið. Íbúarnir voru flestir til í að ræða málið ef maður fór að forvitnast. Af þeim sem ég spurði spjörunum úr um þeirra álit, og það var alls konar fólk, var um helmingur á móti og hinn fylgjandi. Og af hverju voru menn fylgjandi? -Það var svo mikill spilling hjá gömlu stjórninni, vildi einn meina. Á því keyrir einmitt herforinginn sem stendur fyrir valdaráninu, commodore Baininarama eitthvað svoleiðis held ég að hann heiti. Eða bara Bananarama. Hann ætlar að setja á fót sérstaka nefnd til að rannsaka spillingu fyrrum stjórnarinnar. Og auglýsir störf ráðherra í dagblöðunum. 

Það er mjög áhugavert að bera saman þetta valdarán og það sem hafði átt sér stað í Taílandi rétt áður en við komum þangað í október. Þar var einmitt spilling uppgefin ástæða þess að herinn tók yfir og hrakti forsætisráðherrann frá með stuðningi konungs. Menntafólkið studdi herinn og ágætur maður hvers félagsskapar maður fékk að njóta í Bangkok, gaf dæmi um milljarða skattsvik forsætisráðherrans sjálfs. Hann hefði samt notið hylli meðal almúgans en meðal annars borgað fyrir atkvæði. Og nú spyr maður sig: Hvað er mikið til í spillingarásökunum á Fiji? Og hvenær er réttlætanlegt að ganga á lýðræðislegan vilja?

Að minnsta kosti voru margir íbúar þessa fyrrum lýðræðisríkis ósáttir. Og einhverjir hagfræðingar voru með grenjur í blaðagrein um hugsanlegt afnám alls virðisaukaskatts. Vinur okkar B taldi það hins vegar augljósa búbót fyrir fólkið í landinu. 

Fólkið sem lifir lífinu á Fiji-tíma, sem er mikið notað hugtak þar og þykir gott. Grundvallaratriðið er að stressa sig ekki á klukkunni eða skipulagi á hlutunum. Sem er ljúft í sjálfu sér. Mjög ljúft. En þegar maður er til dæmis á leiðinni í flug eða annað á ákveðnum tíma er það ekki alveg jafn hentugt. Hið einfalda verkefni kaupa frímerki á kortin sem ég var að skrifa breyttist í eitthvað mun flóknara og á endanum var það upp á gæsku indverskættaðrar yngismeyjar komið, að líma frímerkin á og koma þeim í póstkassann. Spennandi að sjá hvort þau skila sér. Ég skilaði mér rétt svo í flugið.

Held að margir hafi haft áhyggjur af þessu Fiji-ferðalagi. Það var semsagt tilefnislaust. Þegar við komum hingað til San Fransisco var líklega meiri ástæða til að stressa sig yfir okkur og farangri heldur en nokkurn tímann á Fiji. Það var nefnilega byrjað á að þramma göturnar í eiturlyfja- og vændishverfinu að kvöldi til.  

Dásamlega fjölbreytt mannlíf hérna -ekki bara hommar og hippar þótt nóg sé af þeim. Get svarið að annar hver karlmaður er hommi. Og brekkurnar svo brattar, brattar, að íbúarnir eru líklega í MRL (magi, rass, læri..) tíma mörgum sinnum á dag. San Fransisco er algjört tívolí.

Vildi að ég ætti mangótré í garðinum heima eins og á Fiji.  

Ævintýri Kökuskrímslisins

Norðureyja Nýja-Sjálands er svo iðagræn að ef Framsóknarflokkurinn flytti sig hingað hlyti fylgið að fara a.m.k. frá pilsnermörkum í bjór. Sérstök kveðja til mjög góðra vina og kunningja í Framsókn, frá Ferðafélaginu og ófáum rollum sem á vegi okkar hafa orðið! Er ekki eilíflega í tísku að gera grín að X-B? Ég myndi raunar ekki vita ef það hefur breyst eitthvað.

Það er skrýtið að vita meira um hvað er að gerast í pólitíkinni á Fiji en Íslandi. Það á þó eftir að breytast ískyggilega fljótt því sjötti janúar nálgast óðfluga. Dagurinn sem manni fannst að kæmi einhvern veginn aldrei. Tíminn líður eins og hendi sé veifað, en samt finnst manni mörg ár síðan við vorum í Suður-Afríku. 

Síðustu dagar hafa verið ólíkir öðrum á þessu ferðalagi. Það er keyrt eins og herforingjar á vinstri kantinum, svo til. Enda er Nýja-Sjáland sniðið til ferðalaga á eigin farartæki. Og bíllinn Cookie Monster hefur staðið sig með prýði þrátt fyrir að erfiða stundum aðeins upp brekkurnar. Það er vissulega frelsi að hafa yfir bíl að ráða og ákveða næturstaðinn sama kvöld. 

Frá Auckland var keyrt niður með Kyrrahafsströndinni gegnum staði sem heita nöfnum eins og Rotorua og Gnægtaflói, eða Bay of Plenty. Fáfarnar slóðir meðfram ströndinni á Austurhöfða, East Cape, voru margfalt þess virði að þræða. Strendur með stórbrotinn og einmanalegan sjarma. Svolítið Ísland ef ekki væri fyrir að landið er skógi vaxið milli fjalls og fjöru. Á þessum helstu heimaslóðum maóranna er ekki mikið um túrhesta og gististaði fyrir þá. Og hvað getur maður gert annað en leggja bara aftur sætið og sofa í bílnum til að vera fyrstur á landinu að sjá sólaruppkomuna, sérstaklega ef næsti náttstaður er dýr eða langt í burtu? Þarna nálægt sáum við einmitt "austasta bíó heims." Staðsett á tjaldstæði og stærðarhlutföll í samræmi við það. Gaman að þessu. 

Eftir áfangastaði á borð við art deco bæinn Napier, var komið til höfuðborgarinnar Wellington sem er syðst á norðureyjunni. Hið meinta, magnaða næturlíf þar fékk mann til að skilja af hverju það reykvíska er heimsfrægt. En það er góð borg samt og státar af flottasta og skemmtilegasta safni sem skoðað hefur verið í ferðinni. Te Papa, þjóðarstolt Nýsjálendinga geymir hafsjó upplýsinga og hluta eins og mörg önnur söfn. En það hafði svo mikinn húmor fyrir sjálfu sér sem gerði upplifunina frábæra.

Þannig eru Nýsjálendingarnir líka. Afslappaðir og kumpánlegir. Ekki hitt eina dónalega sálu hér, eða ef út í það er farið einhvern sem ekki kemur fram við mann eins og gamlan vin. Það vill svo til að Cookie Monster ræður ekki yfir geislaspilara og útvarp næst ekki alls staðar. "Hvað segirðu, ertu að leita að spólum? Með bara einhvern veginn tónlist?" spyr maórastelpa með glaðlegt frekjuskarð þegar maður kemur út af enn einni bensínstöðinni sem hætti að selja kasettur fyrir a.m.k. fimm árum. Labbar með manni í bílinn sinn og leggur til tvær kasettur í ferðalagið. Nýsjálenskt gospel og Jesúsarrapp verður undirleikur við aksturinn í þó nokkurn tíma. 

Og landslagið siglir framhjá Kökuskrímslinu sem leggur leið sína frá Wellington, meðfram Tasmanhafi til Hobbiton. Framhjá virkum eldfjöllum, endalausum skógum og stöðuvatni sem fær axlirnar á manni til að síga við að líta það augum. 

Að lokum er það aftur Auckland. Og ný ævintýri bíða á Fiji og öðrum spennandi viðkomustöðum. Augnablikið skal tekið alla leið, nú sem áður. Og veriði alveg róleg. Það verður farið varlega á Fiji.